FSR Polska

Meniu

"Jeśli wychylimy klapy o bardzo duże wartości możemy zauważyć bardzo duże trudności z dokonywaniem manewrów. Tu także zmieniamy środek ciężkości kadłuba"

Nie rozumiem jak możemy zmienać środek cięzkośći modelu wychylając klapy w modelu? Jedynie co zmieniamy wtedy to tzw. długość lini wodnej modelu.

Meniu

WHITE&RED

Witam,

teoretycznie zmieniamy go. Dziób zanurza się głębiej w wodzie a rufa wychodzi z niej, następuje taka reakcja i takie zachowanie modelu jakby dziób został obciążony paskami ołowiu. Takie same jak przy przesunięciu środka ciężkości do przodu.

Pozdrawiam S.Cz.

Pitt

Stachu, tym razem wyraziłeś się troszkę nieprecyzyjnie... Wink

Środek ciężkości to uśredniony punkt przyłożenia siły grawitacji, niezależnej od prędkości modelu i pozostaje on niezmienny, wchodzi w zakres statyki modelu... natomiast wychylenie klapy jest elementem jego dynamiki, ponieważ odnosi skutek wyłącznie w czasie ruchu i jego skuteczność zależy wprost od prędkości modelu. Wychylenie klapy powoduje powstanie dodatkowej siły nośnej (do góry) na rufie modelu, która z wektorem siły grawitacji tworzy parę sił, czyli moment pochylający dziób modelu do dołu. Tak to wygląda dokładnie Very Happy

Alem się namądrował! Przecież i tak wszyscy to wiecie... Shocked

Pozdrówka.

P.S. Meniu oszukałeś nas!!! Mówiłeś, że tylko wygrywać umiesz! Very Happy

WHITE&RED

Witam

z pokorą przyjmuję do wiadomości. Niezależnie od tego model zachowuje się z wychyloną klapą(mi) tak jak to opisałem wyżej. Zmieniłem mój wywód o tym środku ciężkości żeby nikogo nie wprowadzać w błąd. Dzięki Wam za wnikliwą lekturę i rzeczowe uwagi. I takiej merytorycznej dyskusji oczekuję od śledzących moje artykułu od samego początku ich ukazywania się Very Happy

.

Pozdrawiam S.Cz.

WHITE&RED

Witam,

Ostatnio bardzo uważnie przyglądam się wszystkim Tornadom 5 jakie pojawiają się na wodzie. Jestem w trakcie budowy tego modelu i zależy mi na zebraniu jak największej ilości doświadczeń ich użytkowników żeby popełnić podczas nauki pływania mojego Tornada 5 jak najmniejszą ilość błędów i jak najlepiej nauczyć go prawidłowo pływać . Zawsze rozmawiam z ich właścicielami i zawsze otrzymuję rzeczowe i wyczerpujące informacje o tym co robili z dnem swoich modeli i jak je wyważali. Dzisiaj przedstawiam zdjęcia Tornada 5 Jurgena Mischke z Niemiec.

Model Jurgena za bardzo wychodził z wody więc ten dodał niewielkie kliny na rufie w miejscach gdzie kadłub styka się z wodą podczas pełnego ślizgu. Ilustrują to te dwa zdjęcia.

Model jednak w dalszym ciągu nieznacznie unosi dziób do góry i prawie niezauważalnie od czasu do czasu klapie nim o powierzchnię wody. Takie zachowanie się modelu nieznacznie zmniejsza jego prędkość ze względu właśnie na to "kłapanie". Moim zdaniem wyleczyłoby go dodanie na dziób na początek, paska ołowiu. Proszę zwrócić uwagę na to że Jurgen nie zainstalował w swoim modelu klap trymujących Very Happy

.

To jest model Maćka D. I ten model bacznie obserwuję. W Schwedt Maciek stwierdził że chyba zakończył wreszcie naukę pływania swojego Tornada 5. Rzeczywiście model płynie tak jak i ja mógłbym sobie to wymarzyć. Wiem że Maciek jest zwolennikiem doważania dziobu modelu zamiast doklejania podlewek na rufie.

Pozdrawiam S.Cz.

WHITE&RED

Witam,

Podczas nauki było troszkę o statyce modelu, o dynamice a dzisiaj powiem troszkę o aerodynamice. Ale powiecie że to jest model pływający a nie latający, więc o co tu chodzi. Wszystko się zgadza, nasze modele pływają ale idąc w ślizgu tylko około 20% całej bryły jest zanurzona w wodzie. Na resztę działa powietrze a jak duże to są siły łatwo się przekonać wystawiając rękę przez okno z jadącego samochodu z prędkością około 80km/godz. Nasze piętnastki poruszają się z podobną prędkością więc na ich powierzchnię działają bardzo duże siły.

Na część dna nie zanurzoną w wodzie działają dwie siły starające się unieść model do góry. Pierwsza to siła strumienia wody wyrzucanego do góry przez płynący model i obmywającego niemal całe jego dno skosem ku jego brzegom i druga to siła strumienia powietrza działająca na całą wynurzoną z wody część dna również starająca się unieść nasz model do góry. Rozkład tych sił jest bardziej skomplikowany niż to tutaj opisałem ale efekt jest taki że w ekstremalnych warunkach przy dosyć porywistym wietrze wiejącym od strony dziobu modelu zdarza się że model potrafi się oderwać od wody, unieść się jak szybowiec po czym w niekontrolowany sposób spaść do wody. Najczęściej niestety nie w tej samej pozycji w jakiej normalnie pływają nasze modele. Podczas pierwszych naszych zawodów w Malmo model Marka W. został poderwany przez silny wiatr i odrzucony do tyłu na około cztery metry!!!

Siłom tym przeciwdziała siła grawitacji, czyli ciężar modelu i tu mają większe szanse modele ciężkie jak na przykład piętnastka Maćka D. i siła strug powietrza działająca za wszystkie powierzchnie pokładu kadłuba które są nachylone pod takim kątem do nich (strug powietrza) ze dociskają model do powierzchni wody. Niektórzy konstruktorzy projektują i budują swoje modele tak aby miały tych powierzchni jak najwięcej i były rozmieszczone na całej długości pokładu.

Powyższe zdjęcie przedstawia model piętnastki Golavska i u dołu Tornado5 płynące w pełnym ślizgu. Zaznaczyłem na tych modelach poziomymi czerwonymi liniami wszystkie powierzchnie na które działają strugi powietrza dociskając je do powierzchni wody. Jak widać powierzchnie te są rozmieszczone na prawie całej długości pokładu z pominięciem części rufowej ze zrozumiałych względów (konstrukcyjnych).

Są to więc;

- dziobowa część pokładu nachylona pod niewielkim kątem ale jest to stosunkowo bardzo duża powierzchnia, moim zdaniem mająca największe znaczenie,
- odpowiednio ukształtowana „rączka” kadłuba usytuowana w środku ciężkości modelu, działająca jak spoiler,
- i wreszcie płaska osłona rury rezonansowej o sporej powierzchni dociskającej.

Takie rozmieszczenie powierzchni dociskających działa dosyć równomiernie na całą powierzchnię styku dna z wodą. Oczywiście przy małych prędkościach nie maja one większego znaczenia, ale i możliwość „odfrunięcia” modelu jest wówczas niewielka.

Dobrym pomysłem jest odchylanie końcówki rączki o znacznie większy kąt niż cała jej powierzchnia i ukształtowanie jej bocznych powierzchni także pod pewnym kątem zwiększając tym samym jej powierzchnię dociskającą.

Pokład tego modelu otrzymał w części dziobowej po obydwóch jego stronach stałe powierzchnie dociskające, dociskają go także do wody wszystkie powierzchnie zaznaczone czerwoną linią.

Te dwa zdjęcia przedstawiają „fruwający” model Stefana W. z Niemiec. Stefan postanowił dociążyć dziób swojego modelu dwoma skrzydełkami wykonanymi z laminatu węglowego w jego przedniej części. Jednak zastosowanie tylko takich powierzchni moim zdaniem ma sens tylko wówczas kiedy model nie ma tendencji do bardzo łatwego i częstego pokazywania pochwy swojego wału w całości łącznie ze śruba napędową. W takim przypadku powinno się również popracować nad przyklejeniem go do wody za pomocą odpowiedniego ukształtowania dna.

Jak widać na tej fotce model Andy Stafforda miał tendencje do przechylania się na prawą stronę. Aby temu zapobiec Andy dokleił 260 gramów ołowiu i dodał dwa skrzydełka dociskające na lewej burcie swojego modelu. Widziałem model na wodzie, jest bardzo szybki ale jak na mój gust jeszcze zbyt odklejony od wody.

Tu doskonale widać wszystkie powierzchnie dociskające od strony dziobu modelu.

Ten model ma bardzo dużą powierzchnię na dziobie, moim zdaniem przydałoby się jeszcze jakieś skrzydełko dla zrównoważenia tak dużej powierzchni na dziobie.

Te zdjęcia ilustrują różne sposoby kształtowania powierzchni dociskających na pokładach modeli. Jak widać konstruktorzy nie lekceważą podczas projektowania swoich nowych okręcików również tego zagadnienia.

Pozdrawiam S.Cz.